اشعار

من از قـبـیـلۀ دُردی کـشـان پُـر دَردم            که در هـوای نـگـاه نـگـار مـی گـردم

دوباره دست نیاز و دوبـاره چشم امید            به سـوی خـانۀ طـفـل سه سـاله آوردم

شکر خدا به جز تو ندارد ثنا لـبـم            از شـوقِ پر کـشیـدن سویت لبـالـبم

در سینه ام محـبت و بر لب ثنای تو            صد آفرین به سینه و صد مرحبا لبم

رسیده موج موهایت به دست خستۀ ساحل           به دنبال تو می گشتم تمام این چهل منزل

به تو حق می دهم با سر به سوی دخترت آیی           که یک عاشق شبیه تو ندیدم شاه دریادل

اول شعـر که یارب بشود خوب تر است           عشق بازی به دل شب بشود خوب تر است

هرکسی در پی وصل است بگویید به او:           با تـوسّل که مقـرّب بشود خوب تر است

ارثی ز یـاس طایفه بی‌شک نداشتم            بر پهـلـویم اگر گُـل میخـک نداشتم

بعد از تو هیچ شب به مدارا سحر نشد            بعد از تو هـیچ روز مبارک نداشتم

با وجودی که پدرجان گله خیلی دارم            نـوۀ فـاطـمـه ام حـوصلـه خـیـلی دارم

وسـط آن همه اسبـاب جـسـارت بر ما            نفـرت از سلـسله و هـلهـله خیلی دارم

بردن نام تو هر چند خطـر داشت پدر            دخترت عشق تو را مد نظر داشت پدر

ذره ای تــرس بـه دل راه نـدادم زیـرا            دخترت مثل علمدار جگـر داشت پدر

کنج خرابه حالم از این غم خراب شد            پیراهـنم ز خـون سرِ تو خضاب شد

خیلی برای خشکی لبهات گریه کرد            دیـدم کـنـار آب فـرات عمه آب شد

من دسته گـل پـرپـر گـلـزار حسینم            من شـمع فـروزان شب تـار حسیـنم

من کنج قـفـس مرغ گرفـتار حسینم            من عـاشق دل باخـته و یـار حـسینم

آخر کمی بخـواب چرا گریه می‌کنی            با سیـنـۀ کـبـاب چـرا گـریه می‌کـنی

با نـاله نبـض تو چـقـدر کُـنـد می‌زند            با بغـض در گـلـو نفـست تُـند می‌زند

با لب تـشنـه نـگـاهـی پُـر تـمـنّـا می‌رود          ساحـل چشمی به استـقـبال دريـا می‌رود
با دعـا چـشم تری باشد يـقـيـناً با شتـاب          روی بال عرشيان تا عرش اعلا می‌رود

از آن طرف قمرش روی نیزه کامل شد          از این طرف سرت از روی نیزه نازل شد

 غـروب روز دهــم بـود عــمـه‌ام افـتـاد          عـبـای خـونی تـو تـا به دوش قـاتـل شد

در میان میکـده ساغر به دردم می‎خورد          باده وقتی می‎شود کوثر به دردم می‎خورد

دست‎های خالی‎ام خالی بماند بهـتر است          این که هستم پیش تو نوکر به دردم می‎خورد

من سـه سـالـه سـنـد ظـلـم به آل اللهـم            آســمـان عـلـی و آل عـلــی را مـاهــم

بـی سبب نیست اگـر راه به دلهـا بُردم            عشق را ارثیه از حضرت زهرا بُردم

نـفـس در سـیـنـه از آهـم شـرر شد            تـمـام قـوت مـن، خـون جـگـر شـد

چه ایّامی که از شب، تـیـره‌تر بود            چه شب‌هایی، که با هجرت سحر شد

جسمم ضعیف و روحم، سرگرمِ بالُ‌‌بال است          دور فراق طی شد، امشب، شبِ وصال است

تا یـافـتـم طبـق را، دیـدم جـمـال حـق را          باید به سجده افتم، این وجه ذوالجلال است

با سر رسیده‌ای بگو از پیکری که نیست         از مصحف ورق ورق و پرپری که نیست

شب‌ها که سر به سردی این خاک می‌نهم         کو دست مهـربان نـوازشگـری که نیست

قـلبـم شکـستـه امـا؛ انـدازۀ سـرت نـه            آشـفـتـه دیـده بـودم مانـند پـیکـرت نـه

تا شام غصه خوردم با تو ولی نگفـتم            ای كاش ساقی‌ات بود اینجا و خواهرت نه

از وقـار عـمه‌جان خود حجـاب آموخته           او مـؤدّب بـودنش را از ربـاب آموخته

با دو دست بسته تا شامات را یکسر گرفت           رزم را از فـاطمه، از بوتـراب آموخته

ای از سـفر برگشـته بابا، پیکرت کـو؟            سـیمرغ قاف عاشـقی بال و پرت کو؟

برروی شــاخ نیزه ها گل کرده بودی            حالا که پـائین آمدی برگ و برت کو؟